Η εκστρατεία του Δράμαλη στα Δερβενάκια

Πηγή: Σουδίας Γιάννης

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΔΙΑΤΥΠΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ


Οι αρχικές επιτυχίες των Ελλήνων επαναστατών θορύβησαν τον Σουλτάνο ο οποίος, κατά την διάρκεια του 1821, επιχείρησε να στείλει τρία ασκέρια[1] στην Πελοπόννησο για να καταπνίξουν την Επανάσταση.

Το τελευταίο από αυτά το διοικούσε ο Μαχμούτ Δράμαλης, πασάς της Λάρισας με καταγωγή από την Δράμα (εξ ού και το επώνυμό του).

Ο Δράμαλης κατέστειλε στην αρχή τα επαναστατικά κινήματα στο Πήλιο και τα Άγραφα με σκοπό να κάνει το ίδιο και στην Πελοπόννησο.

Την άνοιξη του 1822, αφού συγκέντρωσε στην Υπάτη (κοντά στην Λαμία) 18.000 στρατιώτες, πέρασε από την Θήβα την οποίαν πυρπόλησε και ύστερα έφτασε, μέσω του Ισθμού, στο Άργος.

Εκεί όμως τον περίμενε ο Κολοκοτρώνης που μαζί με άλλους αγωνιστές έθεσε υπό τον έλεγχό του όλες τις διαβάσεις και τα περάσματα. Κατάφεραν έτσι οι Έλληνες να απομονώσουν την στρατιά του Δράμαλη μέσα στην αργολική πεδιάδα.

Οι επαναστάτες, εφαρμόζοντας ύστερα από σχέδιο του Κολοκοτρώνη την τακτική της καμένης γης[2], κατόρθωσαν σε λίγο καιρό να φέρουν σε πολύ άσχημη θέση τον τουρκικό στρατό.

Εξαντλημένοι από την έλλειψη τροφής οι Οθωμανοί αποφάσισαν να επιστρέψουν στην Κόρινθο. Όμως όλα τα περάσματα από τα οποία θα μπορούσαν να φύγουν είχαν καταληφθεί από Έλληνες, ύστερα από εντολή του Κολοκοτρώνη.

Ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης έπιασε το στενό των Δερβενακίων με 2.500 πολεμιστές. Στην επιχείρηση βοηθούσαν και άλλοι οπλαρχηγοί, όπως ο Νικηταράς και ο Παπαφλέσσας με τον αδελφό του, τον Νικήτα Φλέσσα.

Στις 26 Ιουλίου 1822 έγινε φονική μάχη στα Δερβενάκια, κατά την οποία οι Τούρκοι παγιδεύτηκαν. Όσοι κατάφεραν να ξεφύγουν, μαζί με αυτούς και ο Δράμαλης, κατέφυγαν στην Κόρινθο.

Στα χέρια των Ελλήνων έπεσαν πολλά λάφυρα (όπλα, πολεμοφόδια, ρουχισμός).

Ο Κολοκοτρώνης μετά απ’ αυτό ανακηρύχθηκε αρχιστράτηγος.

Έχοντας χάσει το 1/5 του στρατού του και πολύ πολεμικό υλικό, ο Δράμαλης πέθανε από την στενοχώρια του στην Κόρινθο.

Η Επανάσταση για μια ακόμη φορά είχε σωθεί.

---

[1] ασκέρι: Τμήμα άτακτου στρατού

[2] τακτική της καμένης γης: Η σκόπιμη καταστροφή των καλλιεργειών και ο αφανισμός των ζώων, προκειμένου να εμποδιστεί ο εφοδιασμός του αντιπάλου.